ถ้อยคำ...ที่หายไป

อามีนะห์ มุสลีมะห์วัยรุ่นกับการก้าวย่างสู้รั้วมหาลัยของเธอ อามีนะห์มีความคาดหวัง เธอคาดฝัน กับชีวิตในสถาบันอุดมศึกษา เธอคิดว่ามันคงน่าตื่นเต้น เธอคิดว่ามันคงจะหนักหนาและเธอคิดว่าเธอคงจะต้องพบกับบททดสอบมากมาย
อามีนะห์รู้ว่า การเข้ามาศึกษาในรั้วมหาลัยของเธอนั้น มิได้มีเจตนาเพื่ออื่นใดแต่เป็นไปเพื่ออัลลอฮ แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาสู้รั้วที่กว้างใหญ่นี้ เธอพบกับสังคมที่น่าหวาดหวั่น หลายครั้งหลายครา มันทำให้เธอเกือบเผลอไผล หลายครั้งหลายคราเธอรู้สึกว่าไม่รู้จะยืนให้ตรงในสังคมนี้อย่างไร ละเธอก็อดกลัวใจตนเองไม่ได้ว่าจะเผลอไผลและถูกกลืนไปกับมัน
“พี่น้องทั้งหลาย สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดที่จะเกินขึ้นกับพวกท่าน คือการฝักใฝ่ในดุนยาและการคล้อยตามอารมณ์ ทำให้ท่านออกห่างจากความสัจจริง” จากถ้อยคำของท่านอุมัร บิน ค็อฏฏอบ (รฏ)
อามีนะห์รู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการที่สุดคือการอยู่อย่างเป็นญามาอะห์ เธอเข้าชมรมเธอพร้อมที่จะรับการตักเตือนจากพี่น้องในชมรม เธอรู้ว่าเธอไม่ใช่มุสลีมะห์ที่สมบูรณ์ แต่เธอก็พร้อมเสมอกับการขัดเกลาและตักเตือน เพราะเธอตระหนักเสมอว่า...
“หมู่ชนใดปราศจากผู้ตักเตือน ย่อมไม่มีความดีใดๆในหมู่พวกเขา และหมู่ชนใดไม่ชอบผู้ตักเตือน ก็ย่อมไม่มีความดีใดๆในหมู่พวกเขาเช่นกัน” จากถ้อยคำของท่านอุมัร บิน ค็อฏฏอบ (รฏ.)
และเมื่ออามีนะห์เข้ามาทำงานในชมรม เธอได้รับอามานะห์ในการช่วยงานต่างๆของชมรม พร้อมๆกับต้องสอบ ไหนจากเรื่องงานของที่บ้านอีก ทุกอย่างชนกันไปหมด เธอรู้สึกเครียดและเหนื่อยเหลือเกิน เธอเกือบที่จะท้อ และเธอเกือบที่จะลือไปว่า..
“มุสลิมจะได้รับรางวัลตอบแทนในทุกเรื่อง แม้แต่บททดสอบที่เขาประสบ แม้ในรองเท้าที่ขาดหรือแม้แต่สิ่งของที่อยู่ในมือแล้วหายไป ถึงแม้ในที่สุด เขาจะพบว่ามันอยู่ในกระเป๋าของเขาเองก็ตาม” จากถ้อยคำของท่านอาลี บิน อบีฏอลิบ (รฏ.)
ชีวิตในรั้วมหาลัยวิทยาลัยของอามีนะห์ผ่านไปวันแล้ววันเล่า แม้เธอจะได้พบกับช่วงเวลาที่แน่นเอี้ยดของชีวิต จนเธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอหายใจไม่ทัน หน้าของเธอปริ่มอยู่ระหว่างน้ำกับอากาศ แต่อามีนะห์ก็พยายามเหลือเกินที่จะประกอบอิบาดะห์ให้ได้มากที่สุด แม้ศรีษะของเธอจะปริ่มระหว่างน้ำกับอากาศจนแทบจะไม่มีลมหายใจ แต่เธอไม่เคยลืมว่าลมหายใจที่เธอใช้อยู่นั้นเป็นของใครละมันพร้อมที่จะกลับคืนสู่ผู้ให้ได้ทุกเวลา
“ฉันไม่เคยเสียใจกับอะไรมากไปกว่าในแต่ละวันดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป กำหนดอะญั้ลของฉันกำลังลดลง แต่การงานของฉันกลับไม่ได้เพิ่มขึ้น” จากถ้ยคำของท่านอับดุลลอฮ อิบนิมัสอู๊ด (รฏ.)
อามีนะห์ยอมรับว่าการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยมันหนักกับเธอไม่ใช่เล่น ในบางครั้งเธอเหนื่อย เธอท้อ หรือมีปัญหา สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยืนหยัดอยู่ได้คือ อิสลาม คนส่วนมากหากำลังใจจากอะไรกัน บางคนหากำลังใจจากบทเพลง บางคนหากำลังใจจากคนรอบข้าง หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ส่วนหนึ่งในกำลังใจของอามีนะห์คือถ้อยคำดีๆจากบรรดาบรรพชนของอัลลอฮ นั่นเองที่ได้เตือนสติเธอพร้อมๆกับปลุกอีหม่านในหัวใจ.....................ถ้อยคำที่ไม่เคยหายไป